Santiago de Compostela - Als wandelaar

Change Expedition

Wekenlang keek ik er al naar uit, mijn Camino van Leon naar Santiago de Compostella met als toetje de extra etappes naar Finisterre, het meest westelijke puntje van Spanje waar kilometerpaal 0 van de Camino staat. In 14 dagen een traject van ruim 400 kilometer afleggen in mijn eentje. En vooral ook om (letterlijk en figuurlijk) afstand te nemen en te bezinnen op hoe mijn loopbaan een vervolg te geven na mijn drastische besluit om te stoppen als locatiemanager.
Vanaf het moment dat ik op 4 april even na zevenen in de ochtend in het donker de straat op stap voor mijn eerste etappe vanuit Leon ervaar ik een aangename kalmte bij mezelf. De komende 14 dagen heb ik een prachtige uitdaging, ik hoef alleen maar te lopen, de route ligt vast, is zeer goed gemarkeerd en ik zie wel wat ik onderweg tegenkom en of mijn lichaam de gemiddeld 30 kilometer per dag aankan. De eerste verrassing is dat ik goed gehumeurd uren achtereen moederziel alleen kan lopen. Ik loop heel tevreden, mijmerend en de omgeving goed in mij opnemend soms hele lange saaie trajecten maar vaak ook door prachtige landschappen. Bijzonder om te constateren dat ik negatieve terugkerende gedachten in mijn hoofd zo makkelijk achter me kan laten. Het besef komt heel sterk binnen dat ikzelf de bron van die gedachten ben, ik doe het mezelf aan.

Het weer is niet zoals ik me voorgesteld had, met temperaturen in de ochtend rond het vriespunt, meerdere regenbuitjes en soms zelfs sneeuw. Maar wat een goed gevoel als het me lukt om de zaken waar ik geen invloed op heb te accepteren zoals het komt. De dag dat ik voortijdig moest stoppen vanwege het dikke pak sneeuw waar ik doorheen moest en in combinatie met de scheenbeenpijn, bracht me bijvoorbeeld bij het mooiste hostel van de route en een beregezellig avondje met medepelgrims. Ook het accepteren van de consequenties van je keuzes en van daaruit nieuwsgierig zijn wat er op je pad komt geeft rust. Na het missen van een alternatieve route die veel mooier maar ook zwaarder was besloot ik na 10 minuten niet langer stil te staan bij wat ik allemaal miste maar te genieten van de route die ik wél liep. Achteraf bleek die kortere en makkelijke route ook beter gezien de opspelende ontsteking in mijn been. Nog een voorbeeld van wat het je brengt als je je pad volgt en open blijft staan voor wat je tegenkomt kreeg ik op de laatste dag in mijn schoot geworpen. Een beetje chagrijnig omdat de door weeronline al 2 dagen lang beloofde zon zich maar niet liet zien, ontmoet ik juist bij het begin van een saai stuk van 15 kilometer een Koreaanse vrouw. De volgende ruim drie uur vliegt voorbij door het aangename en vrolijke gezelschap van deze reisgenote. Mijn chagrijn over de wegblijvende zon was helemaal verdwenen. En wat blijkt als ik haar naar haar naam vraag: ze heet Min Sun. Kortom, focus dus niet teveel op hoe het geluk er precies uit moet zien, sta ervoor open dat de zon zich in een andere gedaante kan aandienen.
En blaren? 12 dagen lang loop ik weliswaar met ongemakken zoals pijn in mijn liezen, ontstoken scheenbeenvlies, verzwikte enkel maar zonder één enkele blaar. Hoe? Door continu goed te luisteren naar de signalen van mijn lichaam en direct actie daarop te ondernemen. Schoenen uit zodra er ergens iets schuurt of knelt, sokken uit en opnieuw aan, schoenen goed veteren en weer door. Op de voorlaatste dag ben ik teveel gefocust op de 70 kilometer die ik nog moet en loop ik te gehaast door met als resultaat dan toch mijn eerste blaar. Dit mooie leermoment neem ik mee als aansporing om terug in Nederland in de praktijk te brengen. Concentreer je op het hier en nu, let op signalen dat het niet goed voelt en onderneem dan ook gelijk actie. Wij zijn zo gewend om in ons werk signalen van ons lichaam te onderdrukken en te negeren en te lang door te gaan. Het loont om even je schoenen uit de doen en de tijd te nemen om te onderzoeken waar de eerste pijnsignalen vandaan komen en wat daaraan te doen.
Naast het voldane gevoel van de geleverde inspanning heeft deze Camino mij rust in het hoofd gebracht. Nog meer overtuigd van de keuze die ik gemaakt heb, acceptatie van het feit dat ik nu in een onzekere periode zit, vertrouwen dat er uiteindelijk weer iets moois op mijn pad gaat komen en me bewust van alle mooie dingen om me heen. Natuurlijk ga ik terugvallen in oude patronen, maar ik heb nu wel een paar mooie metaforen paraat die me helpen om eerder te onderkennen wanneer ik in actie moet komen om de blaar te voorkomen.

2018, Hannek Compagner

In 2012 heb ik persoonlijk de mooie en inspirerende training Resultaatgerichte Veranderaar bij Management Expedition mogen volgen. Dit was een hele fijne inspirerende en leerzame ervaring. Betrouwbaarheid, meedenken, inspirerend, flexibiliteit en veel ervaring op het gebied van coaching waren voor mij ingrediënten om namens mijn werkgever de Santiago plannen dan ook aan Management Expedition voor te leggen. In 2016 hebben 25 collega’s gebruikgemaakt van de coaching via Management Expedition en nu in 2017 verwachten we ook weer op dat aantal uit te komen. Mede door het enthousiasme en de expertise van Jöan Boere en de coaches via Management Expedition is het mobiliteitsprogramma “Wandelen naar Santiago” een enorm succes waarbij medewerkers letterlijk in beweging komen. We zien medewerkers veel makkelijker intern verschuiven naar andere functies en ook naar functies bij andere organisaties. Marc Verroen, Sociale Verzekeringsbank, initiator van het Santiagoplan “Kom in beweging”
Marc Verroen

Masterclass Barcelona

Contactformulier